ندای کابل
مدتی پیش، روسیه امارت اسلامی طالبان را به حیث دولت افغانستان به رسمیّت شناخت تا اولین کشوری باشد که دولت طالبان را در دورۀ دوم، به رسمیّت شناخته است.
مدتی پیش، روسیه امارت اسلامی طالبان را به حیث دولت افغانستان به رسمیّت شناخت تا اولین کشوری در میان کشورهای جهان باشد که امارت اسلامی طالبان را در دورۀ دوم، به رسمیّت شناخته است.
اغلب حقوقدانان اقدام روسیه را نادرست خوانده اند، ولی برخی دیگر، از مقامات سیاسی و حقوقی، مانند سخنگوی وزارت خارجۀ روسیه اقدام کشورش را ستوده و از آن در چارچوب حقوق بین المللی، دفاع نموده است. آنانیکه معتقدند اقدام روسیه به لحاظ حقوق بین المللی، نادرست است به این نکته استدلال میکنند که رسمیّت شناسی روسیه، به معنای به رسمیّت شناختن، ظلم، ستم بر زنان و تروریسم است. این نوع شناسایی، مطابق منشور سازمان ملل و حقوق بشر بین المللی، هیچ اعتباری ندارد براساس حقوق بین الملل، هیچ دولتی حق ندارد یک گروه که مرتکب جنایات ضد بشری شده و بر مردم ظلم و ستم روا میدارند، به حیث دولت به رسمیت بشناسند.
اما آنانیکه از اقدام روسیه دفاع میکنند، میگویند حقوق بین الملل جز ارائه یک سری دستورالعملهای خشک بدون پشتوانه در این زمینه، از ارائۀ شفاف یک راه حل عاجز است. به همین دلیل، کشورها بر مبنای منافع ملی خود اقدام به شناسایی دولتهای دیگر می کنند و آنها را به رسمیّت می شناسند.
دولت آمریکا بزرگترین ناقض قوانین بین المللی و حقوق بشر است و سایر کشورها نیز بارها آشکارا قوانین بین المللی را نقض میکنند و نه تنها گرفتار و مجازات نمی شوند، بلکه تشویق و حمایت نیز میشوند مانند نتانیاهو که بیش از 20 هزار کودک فلسطینی را کشته، ولی آمریکا و شخص دونالد ترامب از او تمجید و تقدیر به عمل می آورد. پس اعمال قانون برای غریب است، نه برای زورمندان و کشورهای قدرتمند!
روسیه، براساس منافع ملی خود که در تقابل با اروپا و آمریکا قرار گرفته، دولت طالبان را به رسمیّت شناخته تا با تعامل دیپلماتیک و حتی نظامی با طالبان، از نفوذ گروههای ترویستی نظیر داعش خراسان و تروریستهای آسیای میانه که مورد حمایت کشورهای اروپایی و آمریکا هستند، در اورآسیا و مرزهای کشورهای عضو سازمان پیمان امنیّت جمعی شود. ازاین رو این اقدام روسیه یک منطق دارد، چنانچه چین و قزاقستان نیز اقدام روسیه را تأیید کردند و احتمال دارد که آنها نیز در آینده امارت طالبان را به رسمیّت بشناسند. زیرا چین نیز نگران ایالت سینکیانگ و تروریستهای اویغور است که سالها در سوریه تحت تربیت نیروهای آمریکایی و ترکیه آموزش دیده اند.
اما طالبان به عنوان جریان حاکم در افغانستان، فاقد مشروعیّت ملی است. زیرا این گروه در 4 سال گذشته که حکومت را قبضه کرده اند، در فقدان قانون اساسی حکومت کرده اند، زنان را از حقوق انسانی شان محروم کرده و دختران را از تحصیل در دانشگاهها و نهادهای آموزش عالی منع کرده اند. گذشته از آن سیاست سخت گیری مذهبی طالبان، سبب نارضایتی گستردۀ اقوام و مذاهب در این کشور شده و فضای داخلی کشور را در التهاب دایمی فرو برده و مردم را نگران آینده ساخته است.
طالبان بر فرض، رسمیّت بین المللی نیز پیدا کنند، تا بر بحرانهای ملی فایق نیایند، انتخابات برگزار نکنند، پارلمان ایجاد نکنند و قانون اساسی نداشته باشند، نمی توانند بر کشور حکومت کنند. زیرا حکومتی را که مردمش قبول نداشته باشد و رابطه بین دولت و مردم همواره در تنش باشد، حکومت با ساطور و لولۀ تفنگ خواهد بود و اتفاقاً تاریخ و نظم حاکم بر آن نشان داده که چنین حکومت هایی دوام ندارند و در بدترین شرایط سقوط میکنند و جز بدنامی و ظلم و ستم، نامی برای آنها باقی نخواهد ماند.
پس راه حل معقول آن است که در پاسخ به شناسایی بین المللی از سوی روسیه، طالبان نیز در سیاستهای سخت گیرانه و استبدادی خود در داخل کشور تجدید نظر کند و به جای سلب آزادیهای سیاسی مردم، پاسدار آن باشند، قانون اساسی اعلان کنند و اعمال حکومت را در چارچوب قانون محدود نمایند، انتخابات برگزار کنند تا مردم از دل و جان با امارت و حکومت آنها همراه شوند.
این اقدام، طالبان را محبوب ساخته و رابطه بین حکومت و مردم تعاملی، دوستانه و بر همکاری متقابل استوار خواهد شد و الا در فقدان مشروعیت ملی، شناسایی بین المللی، هیچ سودی برای طالبان نخواهد داشت و هیچ گرهی از بحران کور گره کشور را نخواهد گشود.
نویسنده: احمدی رشاد
