ندای کابل
روز جمعه، هزاران نفر در شهرهای مختلف افغانستان، از جمله کابل، هرات، مزارشریف و چندین ولایت دیگر، در حمایت از مردم فلسطین و محکومیت حملات اسرائیل به سرک ها و جاده ها آمدند. این تظاهرات، که پس از نماز جمعه برگزار شد، با شعارهایی همچون «مرگ بر اسرائیل»، «مرگ بر آمریکا» و «زنده باد فلسطین» همراه بود و بیانگر همبستگی مردم افغانستان با فلسطین بود.
در کابل، تجمعات گسترده‌ای در مناطق غربی شهر و اطراف مساجد بزرگ شکل گرفت. رهبران مذهبی در این گردهمایی‌ها، جنایات اسرائیل در غزه را مصداق نسل‌کشی دانسته و خواستار اقدام فوری جامعه جهانی برای پایان دادن به این فاجعه شدند. در مزارشریف نیز هزاران نفر در مسجد روضه سخی شاه مردان گرد هم آمدند تا ضمن محکوم کردن سکوت جهانی در برابر این جنایات، حمایت خود را از مردم مظلوم غزه و فلسطین اعلام کنند. این اعتراضات نشان‌دهنده پیوند عمیق احساسات مردم افغانستان با آرمان فلسطین بود.
حکومت سرپرست افغانستان نیز با صدور بیانیه‌ای، حملات اسرائیل را محکوم کرده و خواستار اقدام فوری جامعه جهانی برای توقف این حملات شد. گفته می‌شود که این تظاهرات با فراخوان رسمی حکومت برگزار شده است.
با این حال، برخی تحلیل‌گران نسبت به ماهیت مدنی این اعتراضات ابراز تردید کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که در جامعه‌ای که آزادی بیان و حق اعتراض مستقل محدود است، برگزاری چنین تظاهرات گسترده‌ای به‌ویژه زمانی که با حمایت حکومت انجام شود بیشتر جنبه بسیج سیاسی دارد تا یک حرکت اعتراضی خودجوش.
در بسیاری از کشورها، اعتراضات مدنی به‌طور مستقل و بدون دخالت دولت شکل می‌گیرد، اما در افغانستان، تجمعات اعتراضی معمولاً یا سرکوب می‌شود یا تحت کنترل حکومت برگزار می‌گردد. از این رو، برخی تحلیل‌گران بر این باورند که این تظاهرات بیشتر ابزاری برای مشروعیت‌بخشی به سیاست‌های داخلی و بین‌المللی حکومت سرپرست افغانستان بوده است تا یک حرکت کاملاً مردمی.
از سوی دیگر، مردم افغانستان به دلیل اشتراکات اعتقادی و تاریخی، حساسیت بالایی نسبت به مسئله فلسطین دارند و همین موضوع باعث شده است که با فراهم شدن شرایط، احساسات خود را نسبت به فلسطین ابراز کنند. با این حال، محدودیت‌های حکومتی مانع از شکل‌گیری اعتراضات آزادانه در دیگر حوزه‌ها می‌شود. برخی تحلیل‌گران بر این باورند که بهره‌گیری از این احساسات بخشی از راهبرد سیاسی حکومت است؛ راهبردی که نارضایتی عمومی را به سمت اهداف خاص هدایت می‌کند، بدون آنکه فضایی برای اعتراضات واقعی و مردمی درباره مسائل داخلی فراهم شود.
