ندای کابل
مشترک شوید
بعد از نشست دوحۀ قطر و امضای آتش بس بین پاکستان و حکومت طالبان، انتظار می رفت که در نشست دوم در استانبول ترکیه بین پاکستان و طالبان آتش بس تمدید و قرارداد صلح را باهم امضاء کنند، اما به دلایل مشخص این مذاکرات طول کشید و حتی با تنش و جنجال دو طرف مذاکره، هرگونه توافق را به بن بست کشانده است: فاصلۀ درک دو طرف از امنیت مرزی: طالبان با توجه به روابط عمیق اتنیکی و ارگانیکی با تی تی پی، امنیّت مرزی را شامل تأمین امنیّت آنها نیز میدانند و خواستار به رسمیّت شناختن تی تی پی از سوی پاکستان شده است. این در حالیست که طالبان خواستار نابودی تی تی پی است و این دوخواسته هیچ به هم نزدیک شدنی نیست. فاقد اختیار بودن هیأت طالبان مشکل دیگر آن است که هیأت طالبان از اختیارات لازم برای مذاکره برخوردار نیست و آنها موضوعات مطرح شده را به قندهار و کابل می فرستند تا از مقامات عالی خود دستور بگیرند و این مسأله سبب طولانی شدن مذاکرات و عصبانیّت مقامات پاکستانی شده است و حتی مقامات میزبان یعنی دولت ترکیه خواسته های طالبان را غیر منطقی خوانده است. پیچ تاریخی بحران مرزی بحران مرزی دیورند زمانی تبدیل به یک پیچ تاریخی شد که دولت های پاکستان به جای اتخاذ یک سیاست مسلکی در بارۀ افغانستان، به سیاست مذهبی و ایدئولوژیک روی آورد و دست به تجهیز و تمویل گروههای افراطی در افغانستان زد و از آنها در راستای منافع و عمق استراتژیک خود استفاده کرد. این مسأله سبب تقویت و گسترش گروههای افراطی پشتون در دوسوی مرز شد و باعث پدید آمدن تی تی پی شده است. الان پاکستان به اشتباه خود پی برده و در تلاش است از طریق طالبان، تی تی پی را مهار کند که ممکن نیست. زیرا تی تی پی بخشی از وجود طالبان افغانستان است و طالبان نمی تواند دست خودش را قطع کند و به پاکستان بدهد. در نتیجه پاکستان به این نتیجه رسیده که باید یک ائتلاف بین المللی علیه طالبان به وجود آورد و با ایجاد فشار حکومت طالبان را دچار تغییرات اساسی بنماید.
